Desanka Pejčinović

Në kuadër të sesionit ’Dëshmitë publike të dëshmitarëve’ në Forumin X për Drejtësinë Tranzicionale në Beograd, më 15 dhe 16 nëntor 2014, nga publiku u lajmërua që ta merr fjalën Desanka Pejčinović, person i zhvendosur nga Kosova. Ajo e pa për herë të fundit birin e saj nëntëmbëdhjetëvjeçar Sllobodanin më 26 mars 1999 kur pas mëngjesit doli në qytet [Pejë]. Nga fqinja e saj dëgjoi se ai kishte shkuar me shokët e tij shqiptarë përtej bjeshkës.

„Ne kemi qenë të gatshme t’i falim të gjithat dhe të mbesim të turpëruara për hir të së vërtetës. Nuk janë në mesin e të vdekurve dhe as në mesin e të gjallëve, prandaj i lus, jo vetëm KOMRA-në, por të gjithë njerëzit e vullnetit të mirë, njerëzit me karakter, njerëzit zemërgjerë, që të na ndihmojnë. Është e padurueshme të priten eshtrat, t’ia bëj një varr, t’i dal hakut si nënë. Ndoshta ju kam ngarkuar, por e kam vështirë, ju do të më kuptoni më mirë sesa të tjerët.”

Desanka e lexoi poezinë e Dragica Majstorović-it, të cilës iu zhduk i biri Ivani, nxënës i vitit III të gjimnazit në Prishtinë, më 19 gusht 1999. Poezia e saj quhet „Vrasës“:

Vrasës, do të jesh i falur, veç më trego ku ma varrose të birin?

A ia vure gurin e Llapit në gjoks, apo e mbulove me rërën e Sitnicës?

Ndoshta e le në arën time?

Si e gjykove, çfarë faji i gjete, çka i the në fund?

A ia lidhe sytë apo e shikove në sy me plot guxim?…

Video incizimi dhe transkripti i dëshmisë janë në dispozicion në gjuhët BHSC.

Dëshmia e Desanka Pejčinović-it